90 Kuşağı Travmaları

Yeni yılda dileğim: Bakanlık Onaylı Özgüven Sertifikası!

Duygular konusunda '90 kuşağı gafil avlandı. Romantik şairlerimiz ve akdeniz müziği bu kuşağı sevgiye inandırdı. Sevgiyle büyüyen nesil; hayatın, işin ve aşkın sonradan alma-verme dengesine dayalı olduğunu öğrenip ilk hayal kırıklığını yaşadı. Aslında karşılıksız olan hiç bir ilişki, sevgi, mutluluk yoktu...

Yeşilçam filminde gözleri kör olan kadını, sırf dünyayı görmesi ve renklere tanık olması masumiyetine dayanarak gizlice ameliyatını yaptıran o jön ağabeyimiz neredeydi? 90 kuşağını yetiştiren aileler, yeşilçam inançlarıyla büyüdüklerinden dolayı bu neslin çocuklarını yani bizleri hipnoz etkisinde inandırmışlardı.

Abaküsle başlayıp tablet hesabına geçtiğimizde ‘Yeniliklere alışmalıyız’ başlıklı ilk temel felsefemizi edindik. Yolumuza devam ederken sürprizlere açık olmayı, yaş 30'lara dayandığında hala yaşama yabancılaşmayı dorukta yaşayan, kaçınılmaz bir kaosa doğru hızla ilerlerken ise olmaması gereken bir nesil olduğumuz farkındalığını tadarak geç bir uyanışın temsili olmayı başardık.

Duygu travmalarının yoğun yaşandığı, iş hayatında memuriyetten çıkıp mağduriyet zihniyetine dönüşen; bir sürü katil köpek balığının birbirine olan saldırılarıyla yaşanılan, her an biri tarafından yenilme, işten çıkarılma, torpil bulamayıp son dakika açıkta kalma ve yaşamın pahalılığı gibi nedenlerle asgari ücrete bel bağlama (hatta zaman zaman onu bile alamama) ve en çok da kendini geliştirememe korkusu, başlıca esaret zincirlerimiz halini aldı.

Bizleri bugünlere kadar getiren ve yetersiz hissettirmekten bir an için vazgeçmeyen Eğitim Sistemimize kocaman bir alkış gelsin.

Yalnız bir maruzatımızı da sunmak isteriz.
Gittiğimiz sayısız kursa bir de  ‘Özgüven Kursu’ açar ve zorunlu hale getirirse Bakanlığımız; bizimle dalga geçmeye daha rahat devam edebilir.
Zira sıkıcı olmaya başladık!

En Posttravmatik Saygılarımla

Not: Çalışmak için özgüvene de ihtiyacımız var!